اعتراض اسماعیل عبدی به وضعیت هنرمندان زندانی
به نام خداوند جان و خرد
هنر، تجلی زیبای کشفِ اسرار هستی و دریچه نگاهی دیگرگونه به جهان است. سعدی در باب هنر و هنرمند این گونه می گوید: «دولتِ هنر مُلک پاینده است و چشمه زاینده، هنرمند هرجا رود قدر بیند و بر صدر نشیند و بی‌هنر لقمه چیند.»
تاریخ نشان می دهد که در مقاطع نامساعد تاریخی نیز، قدر و مقام هنر و هنرمند تا حدی بالا بوده که لااقل به جان، در امان بوده‌اند.
متأسفانه اکنون که شاهد برخوردهای امنیتی با فعالان صنفی و مدنی هستیم، موج برخورد با هنرمندان نیز در حال فزونی است.
این روزها، مهدی رجبیان و یوسف عمادی، دو موزیسین جوان و پرکار و حسین رجبیان و کیوان کریمی (نامزد دریافت جایزه جشنواره کن)، دو فیلمساز جوان و شاخص کشور دربند اسارت‌اند. دریغا که مهدی رجبیان، علیرغم بیماری شدید، به بیمارستان اعزام نمی‌شود.
در این میان، از صنف هنرمندان انتظار می‌رفت، نسبت به این بازداشت‌ها، واکنشی درخور نشان دهند، که متاسفانه در فضای امنیتی موجود، سکوت پیشه کرده و هنرمندان دربند، هزینه‌های گزاف‌تری پرداخته‌اند.
به عنوان یک معلم وفعال صنفی، مسئولان قضایی را به تفکر درباره عواقب سوء این بازداشت ها فرا می خوانم و قویاً معتقدم که بازداشت یک هنرمند، به منزله دربند کردن کل جامعه است.
اسماعیل عبدی، زندان اوین
بیست و هشتم دیماه نودو پنج
اندیشگاه ۷