کودکان کولبر نه تنها در زندگی که در این شغل نیز مورد ستم‌های مضاعف قرار می‌گیرند و دچار صدمات بدنی شدید می‌شوند اما تاکنون سازمان‌های حمایت از کودکان هیچ اقدامی در این باره انجام نداده‌اند.
حسین احمدی‌نیاز در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا، درباره وضعیت زندگی کودکان کولبر در مناطق کردنشین گفت: واقعیت این است که سیل عظیمی از جمعیت مناطق کردنشین ایران در استان‌های ایلام، کردستان، کرمانشاه و آذربایجان برای امرار معاش مشغول کول‌بری هستند.
وی با اشاره به فقدان توسعه صنعتی، اقتصادی، اجتماعی و نیز بار جمعیتی این مناطق ادامه داد: این افراد به ناچار برای داشتن تکه‌ای نان به این شغل روی می‌آورند و در این راه از توان فیزیکی خود استفاده کرده و بعد از مدتی جسم آنها مستهلک شده و دچار بیماری‌های صعب‌العلاج می‌شوند.
احمدی‌نیاز با بیان اینکه تعدادی از این افراد نیز جان خود را از دست می‌دهند، اظهار کرد: کول‌بران برای رساندن کالا از آن طرف مرز به دست صاحب آن در این سمت مرز ناچارند از میان تله‌های انفجاری و میادین مینی که بر سر راه آنان است عبور کنند و جان خود را از دست می‌دهند و در بسیاری مواقع حتی اسب‌های آنان نیز به این دلیل که به عنوان ابزار قاچاق کالا تلقی می‌شود، توسط نیروهای انتظامی کشته می‌شوند.
این حقوقدان با تاکید بر اینکه این افراد کارگر محسوب نشده و مشمول قوانین کار نمی‌شوند، عنوان کرد: بعد از مدتی این کول‌بران که معمولاً دارای خانواده‌های پرجمعیت هستند توان فیزیکی خود را از دست می‌دهند یا کشته می‌شوند و بعد از آنان نوبت به کودکانشان است که مشغول به کار کول‌بری شوند.
وی تصریح کرد: این کودکان نیز با همان مخاطراتی مواجه می‌شوند که والدینشان مواجه بودند و همان خطرات برایشان تکرار می‌شود.
احمدی‌نیاز با بیان اینکه حجم وسیعی از کودکان زیر ۱۸ سال در مناطق یاد شده به کار کول‌بری اشتغال دارند، بیان کرد: این کودکان نه تنها در زندگی که در این شغل نیز مورد ستم‌های مضاعف قرار می‌گیرند و دچار صدمات بدنی شدید می‌شوند که متاسفانه این موضوع هرگز مورد بررسی قرار نگرفته و سازمان‌های حمایت از کودکان نیز هیچ اقدامی در این باره انجام نداده‌اند.
وی با اشاره به آسیب‌های جسمی، روحی و روانی که این کودکان در معرض آن قرار دارند، اظهار کرد: اکثر این کودکان بین ۱۲ تا ۱۸ سال سن دارند و قالب آنها پسر هستند اما دختران نیز در میان آنان دیده شده‌اند.
این وکیل دادگستری افزود: این کودکان نیز همچون والدین خود در تله انفجاری گیر می‌افتند یا روی مین می‌روند یا دچار شکستگی اندام به دلیل وزن بالای کالا می‌شوند. همچنین آنان مورد خشونت‌های مختلفی قرار می‌گیرند. همچنین به دلیل کودک بودن میزان دستمزد آنان بسیار ناچیز است.
وی خاطرنشان کرد: ما به دنبال آن هستیم که کشته شدن کول‌بران متوقف شده و برای آنها مکانیزم حقوقی خاصی تعریف شود زیرا آنها مجبورند برای امرار معاش اقدام به این کار کنند. به این دلیل که مناطق محل سکونت آنها فاقد هرگونه شغل و صنعت است.
احمدی‌نیاز با بیان اینکه بسیاری از کودکان کولبر به صورت گروهی فعالیت می‌کنند، اضافه کرد: آنان در دسته‌های مختلف قرار گرفته و توسط افرادی که آنها را هدایت می‌کنند از مرز رد می‌شوند.
وی تاکید کرد: کول‌بران اقدام به نقل و انتقال مواد مخدر نمی‌کنند اماکالاهایی را حمل می‌کنند که قاچاق تلقی می‌شوند.
این حقوقدان با اشاره به اینکه وضعیت این کودکان وخیم‌تر از سایر کودکان کار در جامعه است و مورد ستم بیشتری قرار می‌گیرند، عنوان کرد: شرایط معیشتی و فقدان شغل و لزوم اخذ درآمد باعث می‌شود این کودکان که غالباً سرپرستان‌شان دچار معلولیت ناشی از کول‌بری شده‌اند، خود اقدام به کار کول‌بری کنند.
احمدی‌نیاز با اشاره به نامه خود خطاب به رئیس جمهور در خصوص توجه به این قشر از جامعه اظهار کرد: در این نامه از رئیس جمهور خواسته‌ام که به عنوان مجری و پاسدار قانون اساسی و براساس اصل ۱۹ و اصل سوم این قانون مبنی بر عدم تبعیض مکانیزمی را برای حفظ حقوق شهروندی این گروه از هموطنانمان تعریف و تبیین کنند و همچنین به کودکان کولبر توجهی ویژه را مبذول دارند.
وی در پایان خاطرنشان کرد: کول‌بران یک واقعیت تلخ جامعه مناطق کردنشین ساکن در نوار مرزی هستند و باید برای مشکلات آنها چاره‌اندیشی کرد.