این بچه ها سوختند از موج انفجار، معلول شدند از تکه های مین ، فراموش شدند از چشم روزگار در کوه ها ودره های غرب ایران .حالا این بچه ها را کسی نشناخته ، شناخته نشدند نه خودشان ونه روستاهایشان . منظورم بچه های کنجانچم است تا حداقل از کمک فعالین مدنی برخوردار شوند .بچه های نشکاش پروین ذبیحی رو دارند ،بهار عزیز رو دارند که مادرانه برای اونها تلاش میکنند. ولی این همشهری های من ،من رو داشتند که من هم فراموششان کردم .پدرشان در وضعیت خوبی نیست یعنی پدر هردوخانواده پیکانی وباباخانی کهبچه هایشان کشته وزخمی شده اند،عشایر کوچ رو وکارگر فصلی هستند . امیر محمد دوازده عمل جراحی برای خروج ترکش ها داشته و امیر حسین سه مرتبه تن به عمل جراحی داده است ،و حالا به خاطر مشکلات بدنی و مالی به مدرسه نمیتوانند بروند .. راستی خامنه ای چه می گوید خوب نروند .دیدی که به دانشجویان گفت نباید توقع داشته باشید که حتمن بعد از فارغ التحصیل شدن کار پیدا می کنید. حکومت چنین تعهدی ندارد. آنها که دانشجویان نخبه وجدا شده از فیلتر های خودشان بودند. در سطح دکترا وفوق لیسانس درس می خواندند، این جواب را به پرسش هایشان داد،. حالا جواب بچه های مین خورده نشکاش ووکنجانم را چه میدهد؟یگانه راه ما تشکیل نهادهای حمایتی خودمان است وخارج کردن ابزارهای اجرایی از دست این ها .کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من
آوات باز یار
