ژئوپلیتیک می تواند گاهی با نمک شود. نماینده آمریکا در ناتو، دوگلاس Lute ، در لندن پشت میز خطابه قرار گرفت و گفت فعلا تا مدتی موضوع عضویت گرجستان و اوکرائین در ناتو معلق می ماند، زیرا – داستان با نمک این است: پیمان قصد ندارد کاری کند که روسیه بیش از این بی ثبات شود. لابد با رسیدن این خبر به مسکو بسیاری از این رقت قلب ناتو اشکشان سرازیر شده است.
اما واقعیت چیز دیگری است: روسیه چند بار برای آمریکا روشن کرد که تن به تحمل گسترش ناتو نخواهد داد و روسیه در «حال سقوط مستمر» به آن وضعی که گویا دوگلاس Lute مشاهده کرده قرار ندارد.
دلیل عقب نشینی ناتو مشاهده سلاحهای مدرن روسیه در سوریه و عملکرد آنها و پرواز » تحریک آمیز» «هواپیمای رهگیر» روسیه برفراز کشتی جنگی آمریکا بود که دست به یک سفر تفریحی در چند کیلومتری کالینینگراد در دریای بالتیک زده بود. آمریکا مدعی است که قدرت جهانی است و کشتی هایش حق عبور آزاد از دریاها را دارد. اما درست به همین دلیل این پرسش مطرح می شود که چه ضرورتی دارد که دائم این ادعا به رخ جهانیان کشیده شود: «آمریکا برای حفظ این دعوی به عضویت اوکرائین و گرجستان در ناتو اصلا نیازی ندارد.»
آمریکا همیشه این امکان را دارد که با کیف یک قرارداد نظامی مجزا منعقد کند، مانند همان کاری که با اسرائیل کرده است. این آرزوی رژیم پروشنکو در اوکرائین است و اجرای آن از لحاظ حقوقی بسیار آسان تر از عضویت در ناتو است که همه اعضاء باید باتفاق آراء عضویت اوکرائین را بپذیرند. چون این عضویت اولا مشروط به موافقت همه اعضای دیگر است و یک شرط دیگر هم دارد و آن این است که عضو جدید نباید مشکلات مرزی داشته باشد . بنا بر این، اگر ناتو اساسنامه خود را جدی بگیرد، عضویت کیف وقتی می تواند صورت گیرد که کیف از کریمه چشم بپوشد. همین موضوع به واشنگتن هم کمک می کند تا فتیله درگیری با روسیه را فعلا پائین بکشد تا بتواند بقیه اروپائی ها را در قایق تحریم روسیه نگاه دارد. از سوی دیگر آمریکا باید خوب بسنجد که آیا حاضر است بخاطر اوکرائین با روسیه وارد یک درگیری بزرگ گردد؟ چون اگر کشورهای همپیمان اروپائی با روسیه درنیفتند و خود را موظف به اجرای چنین نقشه ای ندانند، آن جنگ نیابتی که آمریکا خواستار آنست صورت نخواهد گرفت.
نکته دیگر در اظهارات دیپلمات آمریکائی این است که از این پس تشدید تسلیحات ناتو با این چهره ملکوتی که به آن بخشیده شده به حساب گسترش ناتو گذاشته نمی شود. آیا این نشانه آنست که دیگر قرار نیست پوتین با صحنه سازی «مایدان مسکو» ساقط شود یا نشان رسیدن به این نتیجه است که اجرای «انقلاب نارنجی» در روسیه در آینده نزدیک شانس موفقیت ندارد؟ فعلا پاسخ این پرسش روشن نیست.