علی اکبر نیکبخت زندانی سیاسی در پیامی به مناسبت انتخابات نوشته است: عده ای میپرسند”چه کنیم؟”بدین معنا که رای بدهیم یا ندهیم؟ اینجانب در مقامی نیستم که برای اراده افراد تعیین تکلیف کنم اما واجب می دانم به نکاتی اشاره کنم: این انقلاب به پا شد یا به پایش کردند را من هنوز پس از۷۵سال سن و۳۷ سال از عمرم که درون این انقلاب گذشته نفهمیده ام، اما قرار چیز دیگری بود.
متن کامل این پیام به شرح زیر می باشد:
یاران!دوستان ارجمند!هموطنانم در داخل و خارج از مرزهای کشور! این روزها باز نمایشی به نام انتخابات به راه انداخته شده مگر آبرویی برای حاکمیت خریده شود و مهر تاییدی باشد بر آنچه از ظلم و ستم و بی عدالتی که بر مردم سرزمین مقدسمان ایران رفته است.
عده ای میپرسند”چه کنیم؟”بدین معنا که رای بدهیم یا ندهیم؟ اینجانب در مقامی نیستم که برای اراده افراد تعیین تکلیف کنم اما واجب می دانم به نکاتی اشاره کنم: این انقلاب به پا شد یا به پایش کردند را من هنوز پس از۷۵سال سن و۳۷ سال از عمرم که درون این انقلاب گذشته نفهمیده ام، اما قرار چیز دیگری بود! قرار نبود فوج فوج آدم کشته شود و حتی قبر و نشان هم نداشته باشند. قرار نبود بیشتر از مدرسه و دانشگاه زندان داشته باشیم. قرار نبود سالی دو سه هزار نفر را اعدام کنیم. قرار نبود دست و پا قطع شود، زنی به جرم ناکرده یا کرده سنگسار شود. قرار نبود باتوم به ملت استعمال کنند و قرار نبود تجاوزی در کار باشد. قرار نبود میلیارد میلیارد از سرمایه ملت دزدیده شود. قرار نبود ملت محتاج نان شب شوند. قرار نبود دختران و زنان از سر فقر تن فروشی کنند. قرار نبود فریاد اعتراض هر کس بلند شد سرب داغ جوابش باشد. قرار نبود کارگران را زندانی کنند. قرار نبود یک نفر برای هفتاد میلیون نفر تصمیم بگیرد……..آری قرار چیز دیگری بود و توصیه من پیرمرد این است که اگر وضع به همان قرار اول برگشت، صندوق های رای را توتیای چشم می کنیم وگرنه صندوق ارزانی صندوق دار! رای ما را می خواهند چه کار؟!