ﺩﺭ ﻃﯽ ﭼﻨﺪﻣﺎﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩ ﭘﺮﺳﻨﻞ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﯼ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ:
۱- ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺘﻨﺎﻉ ﺍﺯ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺒﺮﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ.
۲- ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺤﺼﻦﻫﺎﯼ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .
۳- ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺳﺎﻟﮕﺮﺩ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 88 ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .
۴- ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﻣﺘﻬﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺎﺩﯾﻖ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ .
۵- ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﺭﻋﺐ ﺁﻭﺭ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎﻥ ﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺍﻧﺪﯾﻤﺸﮏ ﺑﺎ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﺐ . ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺎﻣﻮﺭﺍﻥ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ، ﺻﻮﺭﺕﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻘﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﯼ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎﯼ 5 ﺗﺎ 10ﻧﻔﺮﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﺍﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻔﺘﯿﺶ ﻣﻨﺰﻝ ﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﺳﺮﺍ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﻨﻨﺪ !
ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﺳﮑﺘﻪ ﯼ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﺳﻘﻂ ﺟﻨﯿﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻧﺠﺎﻣﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
۶- ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﮐﺸﻮﺭﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﺍﺩﺑﯽ ﻣﻨﻈﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﯼ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺟﻠﺴﻪ ﯼ ﻣﺬﮐﻮﺭ ﻭ ﻧﺼﺐ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺁﻧﺎﻥ، ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺧﺬ ﺗﻌﻬﺪ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ، ﺍﺟﺎﺯﻩ ﯼ ﺧﺮﻭﺝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ .
۷- ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﭘﯿﺶ ﻫﻤﺴﺮ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻻﻥ ﻣﺪﻧﯽ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﻭﺳﻂ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻠﯿﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺯﺩﻥ ﺯﻧﮓ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ . ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻟﯿﺴﺖ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ؛
ﺑﺎﻋﺚ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪﻥ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﯽﺷﻮﺩ .
ﺍﻣﺎ ﯾﮏ ﺳﻮﺍﻝ : ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﻮﺭﺍﻥ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺍﺵ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﭼﻪ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﺍﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ؟
"نسرین ستوده"